Marzenia

Zapraszam was na podróż po Bośni i Hercegowinie. Będę ją dawkować w porcjach, by dać wam chwilę na rozsmakowanie się. Mnie osobiście oczarowała nutą orientu i brakiem pośpiechu. Mam nadzieję, że was także zaciekawi kraj, w którym mimo brutalnych doświadczeń, ludzie są niezwykle życzliwi. To był stały element codziennego zaskoczenia. Zatem czy my na zachodzie, jesteśmy aż tak zagonieni codziennością i uprzedzeniami? Ponadto pokochacie tutejszy zwyczaj picia kawy, stopionej z zapachem papierosów niczym w filmie Jima Jarmusha, tylko w innym nastroju. Dostrzeżecie piękno tego kraju, ale też ślady wojny, które wywołują dreszcz na skórze.

W części pierwszej mogliście razem ze mną przenieść się do Mostaru. Tym razem poznamy jego okolice. Jeśli wybierzecie się do Bośni samochodem lub planujecie jego wypożyczenie, to do opisanych poniżej miejsc bez problemu dostaniecie się samodzielnie. Zapewne w niektórych można zatrzymać się dłużej, jednak moim zdaniem, jeden dzień zupełnie wystarczy. Natomiast my z uwagi na nasze wątpliwe kompetencje kierowania pojazdami czterokołowymi, zdecydowaliśmy się na zakup jednodniowej wycieczki z Mostaru. Kupiliśmy ją przez Internet, jeszcze przed wyjazdem do Bośni, tu klik.

Wycieczkowy bus miał nas zabrać bezpośrednio z hostelu w którym przebywaliśmy. Wszystko fajnie, gdyby nie to, że nie otrzymaliśmy żadnej informacji zwrotnej co do odbycia się wycieczki, trochę nas to zaniepokoiło. Dlatego postanowiliśmy odnaleźć w Mostarze lokalizację firmy, i to także nam się nie udało. Czujecie coś takiego? I tu nastąpił gwałtowny zwrot akcji. Zainteresowany naszym krzątaniem po dzielni pan, zaangażował się w poszukiwania firmy wycieczkowej. Bezinteresowna pomoc, coś co nie jest zjawiskiem powszechnym w Polsce, bynajmniej w mojej opinii. Całe szczęście okazało się, że firma istnieje, wszystko gra, wycieczka się odbędzie. Następnego dnia, o poranku lekko smaganym deszczem, przyjechał nasz przewodnik Tarik. Wyobraźcie sobie, że trafił nam się absolutny 'private tour’. Jako, że byliśmy tylko my a on przyjechał po nas osobówką.  Tarik oczywiście okazał się  świetnym kompanem. Bardzo otwarty i przyjazny, opowiedział nam kilka bośniackich ciekawostek. 

MUST SEE

• Medugorje, to takie miejsce kultu w stylu częstochowskiej Jasnej Góry, tyle, że skromniej. Mnóstwo ludzi, mnóstwo pielgrzymów, w tym także z Polski, ofkors. Wiąże się z objawieniami maryjnymi, które cały czas są badane przez Kościół. Osobiście uważam, że ze spokojem można to miejsce pominąć. Jednak jak już byliśmy, postanowiliśmy zobaczyć to znane miejsce kultu. Szału nie ma. Tyle, że tutaj oczekiwania też każdy ma inne. Bo jeśli ktoś jest katolikiem a wiara jest ważną częścią jego życia, to z pewnością, ta trakcja wyda mu się ciekawa, warta uwagi i pewnie zatrzyma się tam dłużej. Można też przespacerować się na pagórek na którym do owych objawień doszło. My natomiast zrobiliśmy szybki obchód i fru dalej.

• wodospady Kravice, trochę bajkowo, trochę magicznie. Sielska przyrodnicza perełka. Taki trochę cud natury. Huk spadającej wody i lekka bryza. Bardzo przyjemne miejsce, można się tu zrelaksować a także, co ciekawe, wykąpać. Z jednej strony trochę mi się to z naturalnością tego kompleksu kłóci, z drugiej strony w upalny dzień, pływać pod wodospadami, odpoczywać na kamieniu. Brzmi całkiem kusząco. Niestety w czasie naszego pobytu aura była raczej deszczowa. Natomiast w nielicznych momentach, w których zaświeciło słońce dało się dostrzec niesamowity kolor wody, który w połączeniu z zielenią dookoła wzbudzał we mnie skojarzenia z bajką Tarzan. Nie pytajcie dlaczego. Ciekawostka, przy zejściu nad wodospady można spotkać bardzo charyzmatycznego sprzedawcę rakiji, który także włada piękną polszczyzną. Ha! Wszystkich częstuje odrobiną na zachętę, bo oczywiście można też zaopatrzyć się w całą butelkę. Tu także Tarik wczuł się w rolę romantycznego fotoreportera, robiąc nam mnóstwo zdjęć.

• Stare miasto Pocitelj, w tym miejscu można pospacerować kamiennymi uliczkami zagryzając lokalne specjały. My zdecydowaliśmy się na truskawki. Z góry twierdzy można podziwiać malownicze widoki na miasto, wstęgę Naretwy oraz meczet Sisam Ibrahima Paszy. Ale do rzeczy. Miejsce o tyle ciekawe, że faktycznie można tam pomyszkować po mnogości zakamarków. Nasz Tarik po przybliżeniu nam historii, wykonaniu kilku romantycznych zdjęć, zszedł do samochodu a my zostaliśmy by zajrzeć w przysłowiowy każdy kąt. Ponoć o historii miasteczka można powiedzieć wiele, a już na pewno, że była jak to w Bośni krwawa. W czasie naszej obecności nie spotkaliśmy tam zbyt wielu turystów. Na miejsce można wejść bez żadnych opłat, bynajmniej w czasie naszej obecności tak było.

• Tekke Blagaj – niewielkie miasteczko, które słynie przede wszystkim z źródeł rzeki Buny oraz tekke czyli klasztoru derwiszy. To niezwykle fotogeniczne miejsce, woda wypływająca ze skalnej pieczary i wtopiony w skalną ścianę budynek. Po pierwszych zachwytach skupiliśmy się na rozkminach czy po skale nad klasztorem można się wspinać. No cóż. Okazało się, że faktycznie ktoś to robi. Tarik wrócił do samochodu, a my w strugach deszczu spacerowaliśmy. Zdecydowaliśmy się także na zwiedzenie klasztoru (kobiety muszą pamiętać o chuście), który wewnątrz jest bardzo ciekawym obiektem, choćby ze względu na zupełnie inne obrzędy religijne. Myślę, że modlitwa w takich obliczach natury, może być przyjemnym doświadczeniem.

Mimo iż od połowy naszej wycieczki lało jak z cebra, odwiedziliśmy wszystkie punkty. Niesieni ciekawością, naszymi eksploracyjnymi zapędami i niezmiernie miłym towarzystwem Tarika. Całość zajęła nam ok. sześciu godzin, od 9:00 do 15:00. Czy warto? Zawsze! Także polecamy!

A w następnej części już Sarajewo.

Zapraszam was na podróż po Bośni i Hercegowinie. Będę ją dawkować w porcjach, by dać wam chwilę na rozsmakowanie się. Mnie osobiście oczarowała nutą orientu i brakiem pośpiechu. Mam nadzieję, że was także zaciekawi kraj, w którym mimo brutalnych doświadczeń, ludzie są niezwykle życzliwi. To był stały element codziennego zaskoczenia. Zatem czy my na zachodzie, jesteśmy aż tak zagonieni codziennością i uprzedzeniami? Ponadto pokochacie tutejszy zwyczaj picia kawy, stopionej z zapachem papierosów niczym w filmie Jima Jarmusha, tylko w innym nastroju. Dostrzeżesz piękno tego kraju, ale też ślady wojny, które wywołują dreszcz na skórze. 

Bośnię i Hercegowinę odwiedziliśmy w długi majówkowy weekend. W sumie spędziliśmy tam cały tydzień. Zobaczyliśmy wszystko co mieliśmy w planach. Do Bośni dostaliśmy się samolotem z Berlina. Na pewno szybciej byłoby samochodem, ale wiecie 'ahoj przygodo’. Szybko i w miarę wygodnie dostaliśmy się z Wrocławia bezpośrednio na lotnisko Express Busem. Wiedząc, że różnie to bywa wybraliśmy wcześniejsze połączenie. Sześć godzin przed planowanym lotem, rozumiecie, sześć godzin. A tam nic zbytnio nie ma, zatem pozostało mi obserwować maszynkę do zwijania bagaży w folię. BTW, właśnie, ktoś to robi? Po co? Plus taki, że Wi-Fi działało bez zarzutu, ale wiecie komórka nie jest nieśmiertelna, power bank też. Zjedliśmy co mieliśmy, lotnisko nie chciało się z nami zbytnio rozstać, więc lot był opóźniony o godzinę. A co! Dzieci próbowały sytuację przyspieszyć wyjąc wniebogłosy, niestety nie zadziałało, za to pasażerom popękały bębenki w uszach. Głusi, ale pełni zapału dolecieliśmy do Banja Luki. Tam zastał nas mrok i deszcz, jednak udało nam się załapać busem do centrum, skąd mieliśmy kontynuować podróż. Niestety, niesieni pewnością, że skoro jedzie w jedną stronę to pewnie w drugą także musi, nie wzięliśmy żadnych namiarów na ów, bądź co bądź całkiem przystępny busik i jak wracaliśmy musieliśmy skorzystać z taksówki. Ze stacji benzynowej w Banja Luce mieliśmy mieć kolejny autobus. O pierwszej w nocy. Panowie z obsługi entuzjastycznie nas przywitali. Polacy, Robert Lewandowski, peace and love.  Dostajemy jajko, które z uwagi na kolor i półmrok, spowodowany słabym światłem i dymem papierosowym, wygląda jak śliwka. Okazuje się, że jest prawosławna Wielkanoc. Zjadamy jajo. Będzie ciekawie. Autobus oczywiście opóźniony, ciasno, ale jedziemy, kolejna przesiadka gdzieś za dwie godziny. Piotrek czuwa, ja śpię czując, że mój kark nie chce współpracować.  Całe szczęście kolejny autobus na nas czeka, bo prawie wszyscy się przesiadają. Ok, teraz już tylko Mostar.

Sytuacje, kiedy świat cieszy mnie o siódmej rano, mogłabym policzyć na palcach dwóch rąk i jednej stopy. Tamtego ranka byłam radośnie podekscytowana. Nie przeszkadzał mi ani deszcz ani brak soczewek na oczach. Niewyspani ruszyliśmy na spacer wąskimi uliczkami Mostaru. Co rusz zza bram wyłaniały się piękne kwiaty róż, które uwodziły zapachem. Mijaliśmy zarówno odnowione budynki, jak i takie, które nosiły na sobie znamiona wojny. To uwielbiane przez turystów miasto jeszcze spało. Do najbardziej charakterystycznego obiektu Mostaru dotarliśmy jeszcze przed szturmem turystów. Nie da się ukryć Stary Most robi wrażenie wyjętego z bajki. Wysoki i łukowaty, dostojnie góruje nad szmaragdową Naretwą. Nie było jeszcze słońca, więc jej kolor był lekko zgaszony. Tylko momentami przebijała się jej fenomenalna barwa, która przyciągała wzrok.

Zachęcam was do zapoznania się z historią tego mostu. Miał on spore znaczenie w dziejach Bośni, podobnie zresztą jak Naretwa, która dzieli kraj na część prawobrzeżną muzułmańską oraz lewobrzeżną chrześcijańską. Most przetrwał 427 lat, do 1993 roku, kiedy to w czasie wojny został wysadzony przez Chorwatów. Most szczęśliwie został odbudowany w sporej części z oryginalnych kamieni. Radzę założyć wygodne obuwie, ponieważ jest dosyć stromy i śliski, mimo iż ma coś na kształt schodków. Legenda głosi, że dawniej mężczyźni by udowodnić swoją męskość skakali z niego do Naretwy. A dzisiaj? Co roku organizowane są na nim zawody w nurkowaniu na mostach. Tutaj tez odbywa się jeden z etapów Red Bull Cliff Diving. Sami również możecie po przeszkoleniu, spróbować takiej ekstremalnej przyjemności. Nam udało się zobaczyć śmiałka zachęconego zgromadzonym ogromem turystów. To jednak nie jest pierwszy lepszy jegomość z ulicy tylko członek miejscowego klubu Stari Most Diving. Skok do Naretwy to nie hop siup. Trzeba mieć nie lada siłę bo Naretwa ma silny i zdradliwy nurt. Tak głoszą plotki, nie wiem, umoczyłam w niej tylko pazurki na brzegu.

Z powodu deszczu wpadliśmy do pierwszej lepszej kawiarni, wystrój może i nowoczesny, jednak w nastroju jak wyjęty z naszego PRLu. Stara muzyka i vintage menu. Z jednej strony omlet z szynką parmeńską z drugiej woda z Cedevitą (oranżada w proszku, w Bośni to hit) zamawiam kawę, i ciastko. Coś co moja mama kiedyś często robiła, jak miałam jakieś dziesięć lat (o matko! kiedy to było). Kostka z ciasta trochę jakby biszkoptowego, umaczanego w czekoladzie i obtoczona w wiórkach kokosowych. Lokal przesiąknięty zapachem papierosów. Czuję jak gryzie mnie w nozdrza, i tak już będzie do końca wyjazdu. Na końcu to już się nawet do tego przyzwyczajam. Natomiast o kawie miałam się rozwodzić przy okazji notki o Sarajewie, ale co tam. Napiszę dwa razy. Kawa w Bośni i Hercegowinie ma zupełnie inny wymiar niż u nas. Kawa wiąże się z zatrzymaniem, żadne „take away”, nic z tego. Tu kawa to codzienna celebracja, o każdej porze dnia. Nie zdziwcie się, jak Wam ktoś zaproponuje kawę wieczorem, tu picie kawy to trochę jak u nas picie herbaty. Z tą różnicą, że tam herbaty raczej nie uświadczysz w restauracji. A! Co jeszcze, bo widzicie przyzwyczajeni jesteśmy, że w restauracji mamy i kawę, i obiad i wszystko. Ano w Bośni, kawę dostaniesz w kawiarni, cevapici w Cevapdzinicy, nie ma, że full serwis.

Po drzemce w hostelu, bo jednak noc w autobusach daje się we znaki (kto drzemał, to drzemał, ja byłam po kawie) wybraliśmy się na obiad. Korzystając z rekomendacji Trip Advisora oraz Taste Away trafiamy do knajpy Sadrwan. Restauracja położona jest wzdłuż jednej z wybrukowanych uliczek nieopodal mostu. W bardziej turystycznej części miasteczka. Wystrój i obsługa utrzymana jest w tradycyjnych Bośniackich klimatach. Menu to także przegląd tutejszych smokołyków i tam o dziwo dostaniecie też deser, ale bez kawy.  Żeby się do niej dostać trzeba swoje odstać, bo miejsce cieszy się sporym powodzeniem. Pierwszy raz jedliśmy tam cevapici. Czyli takie jakby paluszki z mięsa mielonego, wieprzowego i/lub wołowego smażone na grillu podawane w bułce z cienkiego ciasta. Coś ala nasza pita, ale dużo smaczniejsze. Do tego zawsze podawana jest biała cebulka. Generalnie Bośnia to kraina mięsem płynąca, wegetarianie mogą mieć problem ze znalezieniem czegoś dla siebie. Drugi raz jedliśmy z polecania fajnie podany przegląd bośniackich smakołyków – National Plate. Cevapici, coś ala nasze gołąbki, faszerowane mięsem papryki oraz cebule. Dania podawane są w metalowych naczyniach. My dwa całkiem spore głodomorki, daliśmy radę tej ogromnej porcji. Chociaż czuliśmy się jak kuleczki, nie odmówiliśmy sobie deseru. Zdecydowaliśmy się na tufahiję czyli faszerowane orzechami jabłko zanurzone w cukrowym roztworze z kleksem bitej śmietany na czubku.

Sadrwan, National Plate

Sadrwan, National Plate

Mostar nie jest dużym miastem, można je zwiedzić wzdłuż i wszerz spokojnie spacerując. Oprócz sławetnego mostu, czekają tam na was meczety, mnóstwo zakamarków oraz świadomie pozostawione, nieodrestaurowane budynki, które mają nam przypominać wydarzenia z czasów wojny. Punktem obowiązkowym, oprócz Starego Mostu jest także Museum of War and Genocide Victims 1992 – 1995. Wizyta w muzeum skłania do refleksji, jest pełne osobistych historii i artefaktów ludzi, którzy doświadczyli wojny. Na wizytę należy zarezerwować sobie około dwóch godzin. W jednym z pomieszczeń można zostawić po sobie znak w postaci samoprzylepnej karteczki z notatką. Wiele tam jest próśb o życie w pokoju i miłości. Chociaż, to chyba jednak zbyt proste. Myślę, że może bardziej szacunek, kompromis i brak obojętności. Prawdą jest jednak, że mimo iż mamy XXI wiek, to wciąż toczą się wojny pełne okrucieństw. Przykładem może być obecny konflikt w Syrii, który także traktowany jest z obojętnością.

Notka praktyczna:

koszt busa z lotniska do centrum Banja Luki to ok. 10 KM, taksówką 20 euro

autobus z Banja Luki do Mostaru ok. 60 zł (bilety kupowaliśmy wcześniej przez Internet, są zaledwie cztery połączenia w ciągu doby, warto skorzystać ze strony GetByBus)

kawa 1,5 – 2 KM

jedzenie ok. 10 KM

bilet do muzeum ok. 10 KM

w niewielu miejscach można płacić kartą, lepiej uposażyć się w gotówkę

najlepiej sprawdza się karta Revolut, z której możemy sobie wypłacać pieniądze na bieżąco, koniecznie zwróćcie uwagę w czasie wypłat, ponieważ w wielu bankomatach pobierana jest prowizja w wysokości 8KM

jeżeli planujecie zwiedzać meczety, w przypadku kobiet należy wyposażyć się w chustę i odpowiedni ubiór (zakryte ramiona, nogi)

Mostar jest świetną bazą wypadową na jednodniowe wycieczki w okolice miasta, w okresie letnim koniecznie rafting

Powolutku zbliża się kolejna mała przygoda. Ciii …

Znów czuję ten miły dreszczyk emocji, związany z nowym miejscem i tym co mnie tam spotka. Plus uczucie lekkiego chaosu, bo tyle trzeba jeszcze załatwić, a ja nie mogę się pochwalić umiejętnością dobrej organizacji. Całe szczęście mam przy sobie osobę, która świetnie się odnajduje w planowaniu podróży i robi to rewelacyjnie. Skoro uczę się od samego mistrza, pozostaje nadzieja, że kiedyś ta cecha u mnie, też magicznie wyewoluuje.

Jako, że przygoda tuż, tuż trzeba zacząć myśleć o pakowaniu. Idzie mi to coraz sprytniej i mam już swoje patenty. Problem pojawia się wówczas, gdy podróż nie wiąże się już tylko z jednym obszarem działań jak na przykład góry, ale obejmuje też zwiedzanie miast czy inne aktywności. Jak do tego dołożymy jeszcze niepewne warunki pogodowe to robi się mała zagwozdka. 

Jednak jakbym miała określić jakie rzeczy będzie zawierał mój bagaż, to ujęłabym to w trzech warunkach: ma być wygodnie, ma się nie gnieść i ma być lekko. Przy czym ostatni warunek jest dosyć kluczowy.  Doświadczenie mnie tego nauczyło. Gdy nie jedziesz na wczasy, typu siedem dni w jednym miejscu, ciężki plecak może stać się twoim utrapieniem. Do dziś pamiętam, że gdy przemierzaliśmy Pireneje z plecakami, w myślach przeklinałam sama siebie, po co brałam trzy sztuki legginsów. Obecnie jak nie chcesz płacić fortuny za bagaż, a jak wiemy Ryanair zrobił nas w bambuko, to trzeba naprawdę spiąć pośladki i dokładnie przemyśleć jego zawartość. Dobrze jest sobie zrobić wcześniej dokładny spis rzeczy ważnych, niby nic nowego a jednak. Poza tym ja zawsze robię pranko w podróży.

Zazwyczaj zabieram:

• dwie sztuki legginsów, spodenki
• trzy koszulki sportowe, szybkoschnące
• polar
• kurtka przeciwdeszczowa
• coś ma głowę, okulary przeciwsłoneczne
• bielizna, ręcznik szybkoschnący
• klapki pod prysznic

Jeśli chodzi o kosmetyczkę, tutaj naprawdę ograniczam się do minimum. Żadnego makijażu nie przewiduję. Zawsze liczę, że słońce opali i rozświetli mą niezbyt młodą twarz, dzięki czemu będę wyglądać promiennie i zdrowo.

Co mam w kosmetyczce?

• szare mydło (nie podrażnia, idealne do depilacji i do higieny intymnej), fajnie jest ogarnąć takie, którym można też myć włosy
• maszynka do golenia 
• krem z filtrami
• składana szczoteczka plus mała tubka pasty do zębów
• czerwona szminka (na wieczorny spacer w dresie 😉
• mała buteleczka z szamponem i odżywką (takie maleństwa znajdziesz w każdej drogerii, są super bo wielokrotnego użytku)
• chusteczki antybakteryjne, bo mają naprawdę szerokie spektrum zastosowań

Na co jeszcze warto zwrócić uwagę by być bardziej zero waste?

• gdy nie musisz chodzić cały dzień ze swoim bagażem, zabierz ze sobą płócienną torbę lub mały plecaczek
• zamiast na wynos jedz w knajpie
• ogranicz kupowanie pamiątek i innych niepotrzebnych pierdółek
• zajadaj się lokalnymi specjałami
• zamiast papierowych map korzystaj z komórki.  Istnieje mnóstwo aplikacji, które są pomocne w pewnym dotarciu do celu. Twój telefon cierpi na to samo co mój? Czyli notorycznego głoda, zaopatrz się w powerbank. 
• weź ze sobą kubek na wodę, kawę czy pojemniki na jedzenie wielokrotnego użytku. Tym razem z uwagi na ograniczoną ilość miejsca nie zabiorę żadnego z powyższych, ale jeśli to podróż samochodem, autobusem a nawet samolotem i masz miejsce to koniecznie korzystaj z takich możliwości. Zawsze jakiś plastik, czy kubek mniej na śmietniku.

Kolejną sprawą jest jedzenie na podróż.Tutaj niektórzy popadają w lekki obłęd robiąc specjalne zakupy. Ja zaczynam praktykować wykorzystanie wszystkiego, co nam zalega w lodówce a co w czasie naszej nieobecności może się zepsuć, warto przejrzeć słoiki i zawartości szafek. I właśnie z tych resztek coś wyczarować. Wujek Google na pewno ci w tym pomoże. 

Pierwszy etap naszej podróży spędzimy w autobusie i to od bladego świtu, więc zabieramy ze sobą, śniadanie, obiad i zakąski:

• kasza – plus to co znalazłam w lodówce (cukinia, już nie pierwszej świeżości papryka, kawałek fety, pietrucha, orzechy) zdrowo i energetycznie
• kanapki, tu też robimy przegląd lodówkowy, tak się składa, że mam otwarty słoik suszonych pomidorów, super. Może jakaś pasta?
• mam resztkę mleka, mąkę i resztkę dżemu. Ha! Naleśniki na deser.

O co chodzi? By nie marnować jedzenia, ot to. Podobnie w podróży, staramy się kupować tyle ile zjemy, takie nieszczęście, że jemy dosyć sporo, ale staramy się zdrowo.

A jak już zapakowani, to to teraz już nie pozostaje nic innego jak tylko zacierać pazurki i mieć nadzieję, by wszystko poszło zgodnie z planem, a jak nie pójdzie to też fajnie. Liczą się wspomnienia, wspólne chwile i doświadczanie razem nowych rzeczy.

Przeanalizowałam sobie ubiegły rok. I myślę, że to podsumowanie naprawdę przyda mi się na nadchodzący Blue Monday i kolejny rok, który niesie wiele niewiadomych. Kurczę 2018 był rokiem nowych doświadczeń, adrenaliny i wyzwań. Tak, jeśli chodzi o wyczyny to naprawdę jestem z siebie gdzieś tam w środku dumna. I myślę, że te dobre rzeczy kładą cień na tych mniej fajnych. I te moje większe i mniejsze dumy podzieliłam na pięć worków.

• Podróże. Nie jestem zaawansowaną globtroterką i do tej pory większość wypraw, które chodzą mi po głowie pozostaje w sferze marzeń. Stąd nieważne gdzie, każda podróż jest dla mnie ekscytująca i ważna. Nawet do przysłowiowej „Koziej Wólki”. Byle tylko odkrywać. Lubię potem przypominać sobie smaki, obrazy i zapachy. W ubiegłym roku to się bardzo fajnie zrównoważyło, były i góry i woda.  2018 rok rozpoczęłam na wyspie pełnej kontrastów. Teneryfa  z jednej strony gorąca i sucha, z drugiej pełna niesamowitej roślinności, muskająca oceaniczną bryzą i imponująca niesamowitymi klifami. Obezwładniająca kubki smakowe pysznymi tradycyjnymi tapasami i kanaryjskimi ziemniaczkami. Potem były via ferraty nad włoskim jeziorem Garda. Latem powtórka tylko, że w Austrii z wyższym poziomem adrenaliny. I oczywiście letnia przygoda z żeglarstwem między chorwackimi wysepkami. Dla mnie to dużo. Każdą z tych podróży wspominam z sentymentem, każda wiązała się z zabawnymi przygodami, które wciąż z uśmiechem wspominam.

Tenerife

Alps

Croatia

• Wspinanie. To był jakiś taki przebłysk w czasoprzestrzeni. Najpierw były ferraty, następnie ścianka a potem impuls i bam kurs wspinaczki skalnej. Dzięki świetnej kadrze Dolnośląskiej Szkoły Wspinaczkowej było emocjonująco ale i zabawnie. Trady to jeszcze nie mój level, jednak wspinaczka mnie ciekawi i w jakiś sposób pociąga. Zdobyte umiejętności przydały się na trudniejszych alpejskich via ferratach. Daleko mi do spider woman, ale mam nadzieję, że kiedyś uda mi się nabyć większej wprawy i pewności w tej dziedzinie.

Alps

via ferrata

via ferrata

• Taniec. Może doprecyzujmy – bachata. Tutaj bakcyl został tak złapany, że nie wiem czy już mogę powiedzieć, że to pasja, jednak na pewno coś co odrywa mnie od wszystkiego i uspokaja. Jeszcze mi się nie znudziło, na zajęcia wciąż uczęszczam regularnie, a u mnie taka wytrwałość nie zdarza się często. Taniec obudził we mnie kobiecość, rozwinął świadomość własnego ciała i dodał pewności siebie. Pakiet zalet. Weekend bez tanecznych warsztatów to weekend stracony. Koniec roku został tym razem uczczony udziałem w tanecznym festiwalu La Bamba. 

• Strona internetowa. Tak moje pierwsze dziecko, jeszcze niedopracowane, jeszcze na etapie poznawania. Nawet nie raczkuje. Jednak mimo, iż takie niedoskonałe i pełne niedociągnięć to moje. Lubię sobie czasem coś tu wrzucić, lubię organizować sesje, wymyślać stylizacje. Serio, sprawia mi to przyjemność. 

one of my first photo session

• Ludzie. Chyba pierwszy raz w życiu wiem czego chcę a czego zdecydowanie nie. To bardzo interesujące uczucie. Zaakceptowałam siebie.  Doceniłam wartość przyjaciół, ludzi mi najbliższych. Nie zależy mi już na atencji innych. Idę ku lepszemu. 

Nowy rok wiąże się z wyzwaniami o innym wymiarze. Na czym mi najbardziej zależy w 2019 roku?

Na spokoju duszy.

photography Kamila Kodymowska